Achyut Gautam

मेरो मेसीसँगको पहिलो परिचय टेलिभिजनका पर्दामा भएको होइन । मैले पत्रिकाका खेलकुदका   पानाहरूमा   मेसीलाई पढे ।   उनी   फिफा वर्ष   खेलाडी   भए र चर्चाको केन्द्रमा   आफूलाई   उभ्याए । उनको तुलना डिएगो म्याराडोनासँग भयो । उनको खेल्ने   शैली   पनि उनै म्याराडोनासँग तुलना हुन थाल्यो । मैले मेसीलाई पहिलो पटक   खेलाडी   भन्दा पनि एउटा सुन्दर मिथको रुपमा चिने । ***   २०२२ को डिसेम्बरको एक साँझ कतारको   लुसेल   रङ्गशालामा   मेसी र उनको टिम अर्जेन्टिना विश्व विजेता बन्यो । यो   सँगै   मेसीले जित्न   बाँकी   केही   रहेन अब । फुटबल   पारखीको   मन पटक पटक जितेका उनै लियोनल मेसीले गोल्डेन बल पनि जिते र प्रतियोगिताको उत्कृष्ट   खेलाडी   बने । गोल्डेन बल त मेसीले २०१४ मा नै जितेका थिए । तर यसपालिको जितमा उनका आँखामा आँशु थिएन । यति कतै आँशु थियो भने त्यो हर्षको आँशु थियो । ***   विश्वकप आयो । मेसीको टिम आयो । कोचको रुपमा म्याराडोना आए ।   पहिलो पटक स्कुलको   साथीले...

प्रदिप गिरीले कुनै आलेखमा भने जस्तै “नायकको खोजी गर्ने समाज अभागी समाज हो ” । हामी त्यही समाजका हिस्सा हौँ जो एउटा नायकको खोजीमा भौतारिरहेको छ । सायद आशा गरिएका नेतृत्व विचलित भएकाले होला हामी हरेक कठिन समयमा एउटा नायकको खोजीमा हुन्छौँ ।  चुनावको पूर्व सन्ध्यामा मैले मेरो कक्षा ६ मा पढ्ने बहिनीलाई सोधे “तिमीले भोट के मा हाल्ने नि?” उसले तुरुन्तै जवाफ फर्काइ “बालेन” । मैले ठट्टाको लागि यो प्रश्न गरेको थिए । तर उसको उत्तर सुनेर एक छिन छक्क परे । भोट दिने उमेर उसको पुगेको थिएन । तर उसले दिएको उत्तरले धेर थोक संकेत गर्दछ ।  प्रसिद्ध लेखक युवाल नोहा हरारिले भने जस्तै सहकार्य गर्नका लागि साझा कथाहरूमा विश्वास गर्नु पर्दछ । काठमाडौँ वा धरानका जनताले विश्वास गरेको साझा कथा के हो ? सायद भरोसा योग्य थिए ति साझा कथाहरू । बालेन वा हर्क साम्पाङहरुको विजय यिनै साझा कथाको निर्माणको जगमा भएको छ । आममानिसले आफ्ना  सपना र भविष्य बालेन र हर्क साम्पाङहरुको आँखामा देखे र त उनीहरुलाइ विजय गराइदिए ।  सपना देख्नु पर्छ तर त्यसका पछाडि बलियो जगको निर्माण पनि गर्नु पर्दछ । रुमानी सपनाहरूले कसर...

“म को हुँ?” भन्ने मैले बुझाउन नपाउँदै  हामीले फरक फरक बाटोहरू रोज्यौँ यदि चिनेको भए म को हुँ तिमीले वा बुझाएको भए मैले सायद तिमीले गर्ने थियौ एउटा अग्लो प्रेम  वा गर्ने थियौ सबैभन्दा ठुलो घृणा घृणा नै सही त्यो तिम्रो हृदयको अभिव्यक्ति हुने थियो  प्रेम होस वा घृणा ति सबै इमानदार हुने थिए  आज नदिको अर्को किनारमा उभिएर तिमीले न प्रेम गर्न सकिरहेकी छौँ न घृणा ! लाग्छ एउटा रिक्तताले म घेरिरहेको छु  कुनै क्याफेको कुनाको कुर्चीमा बसेर  म टोलाइरहेको छु  यी रिक्तता कसरी भरिन्थे  यदि तिमी आएको भए मेरा पाइलाहरू पछ्याउँदै वा यदि मैले साहस गरेको भए तिम्रा पदचापहरू पछ्याउँने ! हामी नदिको दुई किनारमा उभिरहेका छौँ  लाग्छ हामीले आफ्ना अस्तित्व जोगाउन भए पनि दुई विपरित किनारमा उभिरहनु पर्दछ  लाग्छ हामीले फरक फरक बाटोहरूमा हिँडेर जोगाइरहेका छौँ आफ्नो आफ्नो पहिचान ! तिमी आएकी भए पनि त जाने थियौ कुनै दिन  एउटा भव्य महाप्रस्थानमा लाग्छ तिमी आएकी भए पनि  मैले जुनसुकै वेला गर्नु पर्थ्यो बिदाइको तयारी तिमी आएनौ र तिमीले मलाई लगाएको सबैभन्दा ठुलो गुन यह...

आफ्नो प्रिय दर्शकलाई वारम्बार एउटै कुरा दोहोराएर कुनै टक सो होस्टले मोह भंग गराएका छन् । यो लेखिरहदा मलाई पनि कुराहरु दोहोरिएर पढ्नेको मोह भंग होला भन्ने डर छ । स्थानिय चुनावको सँघारमा देश छ । यतिवेला सवैलाई चुनावको रंगले छोपेको छ । विस्तारै चुनावि गर्मि बढ्दै जानेछ । चुनावको पुर्व सन्ध्यामा म यो लेख लेखिरहेको छु । इमानदार भएर भन्ने हो भने यो लेख नलेखेको भए पनि हुन्थ्यो । तैपनि आफ्ना कुरा भन्ने यो उपयुक्त समय हो भन्ने लागिरहेको छ ।  म प्राय मेरो साथिहरुसँग भेट्ने गर्छु । केहि साथिहरुसँग बारम्बार भेट हुन्छ अनि हामी अनेक कुराहरु गर्छौँ । प्रसँगवस राजनीतिको विषय पनि आउँछ । चुनावको मौसममा त झन नआउने कुरै भएन । तर आज सुरुमा नाटकबाट प्रसंग सुरु गरौ ।  मण्डलामा “पल्पसा क्याफे” नाटक चलिरहेको थियो। म मेरा प्रिय दाइलाई नाटक हेर्न काठमाडौ आउन अनुरोध गरिरहेको थिए । चुनावको व्यस्तताले उहाँ आउनु भएन । म र मेरो साथि (एकजना प्रिय साथि चाहि समय अभावले छुट्नु भयो) भएर नाटक हेर्न गयौँ । संयोगवस उपन्यासका लेखक नारायण वाग्ले र त्यसका नाट्य रुपानतरण गर्ने सुरज सुवेदीको छेउमा वसेर नाटक हेर्ने मौका म...